Daan weet nog wanneer ze elkaar voor de laatste keer beminden. Op twaalf januari, nu een jaar en drie maanden geleden. Hij had toen al iets kunnen aanvoelen, maar hij verdronk in de vloed van zijn tevredenheid want het was hun mooiste, meest vervullende seks ooit. Sophie waarschuwde me, Daan kan het verleden niet loslaten.
Ik zie deze ex-genoten apart. Sophie begreep al snel dat ze na de scheiding begeleiding nodig hadden om de breuk, maar vooral om Daan, niet te laten verzuren. En de kinderen hadden er ook baat bij, vond ze.
“Ik wil ooit met hem een koffie kunnen gaan drinken, als vrienden.”
Ze is opgehouden met van hem te houden. Neen, het kwam niet door ‘iets’, of door ‘iemand’. Het hield gewoon op.
Ze is niet boos, niet verdrietig, en helemaal niet teleurgesteld. Het was een mooie liefde en een zoete tijd. Daan beaamt dit. Alleen houdt hij nog steeds van haar. En wel elke minuut van de dag. Hij ziet haar fijne gelaatstrekken in zijn dochter gespiegeld, zijn zoon lacht net als Sophie, en het huis (waarin ze bird nesten) ademt haar geur. Een verfrommeld kattenbelletje in de vuilnisbak waarop ze ‘afwasmiddel’ krabbelde, is genoeg om hem in tranen te laten uitbarsten. Hij overdrijft niet wanneer hij zegt dat hij na de wissel, de wc-bril met zijn wangen zou willen strelen. Voor hij in het huis aankomt, dekt hun dochter zijn bed met verse lakens, omdat ze weet dat haar vader anders opnieuw verdrinkt, maar dan in de vloed van zijn verdriet. Met Daan werk ik met opstellingen en met Duplo poppetjes. Hij kiest zichzelf, zijn zoon en dochter. Ook zijn innerlijk kind krijgt een Duplo dubbel. Maar geen enkel poppetje heeft wat nodig is om Sophie te mogen vertolken. De volgende sessie brengt hij zijn Sophie mee. Haar foto prijkt hier nu op de lage tafel, in een ietwat bombastisch kadertje. Ook goed. Door de gesprekken en zelfreflectie beseft Daan dat hij haar verafgoodt. Nog steeds.
“Alle vrouwen verdienen het om op handen gedragen te worden”, verantwoordt hij. Ik vraag wie er op de tweede plaats staat?
“Mijn moeder, zonder twijfel!” Ik verneem hoe sterk zijn moeder is, hoe ze haar ongelukkige huwelijk doorstond, hem nodig had als haar steun en toeverlaat, en hij zijn knappe en slimme moeder maar al te graag hielp. Nu heeft ze een nieuwe vriend waarmee ze aan de Costa del Sol woont. Voorzichtig, met zachte interventies, onderzoeken we hoe zijn kinderen naar haar hem kijken en waarin dat verschilt van of lijkt op hoe hij met zijn moeder omging. Vanuit het wat veiligere heden betreden we het verleden. Deze man harkt al zijn moed bij elkaar om zijn moeder te ont-moederen. Maar hij doet het. Zijn moeder wordt een mens van vlees en bloed. Met de kwaadheid die diep in hem eindelijk ruimte krijgt, ontdekt hij dat ze best wel wat werkpunten heeft. “Zoals iedereen”, vul ik aan.
Sophie kijkt blij verrast nadat ze mij vroeg of het raar is dat ze gelukkig wordt van het feit dat Daan ‘eindelijk’ boos is. Ze vertelt ook hoe ze zich aanvankelijk laafde aan Daans onuitputtelijke bewondering voor haar. Maar dat ging al snel vervelen, uiteindelijk geloofde ze hem ook niet meer. “Nu doet hij hetzelfde met ons Pipa!”
Daan begrijpt dat hij op zijn dochter leunt en haar bewierookt, net zoals zijn moeder bij hem deed, en corrigeert zijn gedrag. Sophie moet wennen aan haar nieuwe ex-genoot, maar die slow koffie als vrienden zal een zachte smaak hebben.
Column De Morgen Magazine, zaterdag 30 maart, 2024