Mijn antwoord op haar mail vroeg aandacht, want de woorden tolden door mijn hoofd. Niet alle aanmeldingen verlopen zoals deze, maar het leven heeft vele uitkomsten, dus wie ben ik om de vorm te bepalen? Tasch, Nieks beste vriendin, maakte zonder zijn medeweten een afspraak voor hem. Toen ik de deur opendeed, duwde ze hem zachtjes naar binnen. Deze drieënvijftigjarige man kijkt naar zijn schoenen en ik zie zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd parelen. Zij praat omdat hij de woorden niet heeft, zij begrenst omdat hij niet meer weet waar die ligt, tussen liefde en beschadiging, zij briest omdat hij zijn verontwaardiging verloren is. Nieks vrouw besloot eenzijdig hun seksuele relatie af te sluiten, het gemis aan huid, genot en verbinding dreef hem in de armen van sekswerkers. Toen zijn echtgenote dit ontdekte, nam ze zijn gsm in beslag, zijn autosleutels volgden. Ze stal zijn portefeuille met betaalkaarten en identiteitsbewijs. Ze schreef het geld van de gezamenlijke rekening naar de hare over en toen hij op een avond weg wilde, sloot ze hem op.
Tasch vertelt over zijn blauwe plekken en het gesneuvelde meubilair.
Ik zie hem in ineenkrimpen en vraag haar om te kijken naar haar beste vriend. “Ow!”. Ze begrijpt het. Ik beloon haar voor de goede vriendin die ze voor hem is en benoem de moed en de daadkracht die ze aan de dag legde om begeleiding te zoeken. Voor de eerste keer zie ik Niek glimlachen. “Tasch is een Viking vrouw”, erkent hij. “Ze vecht voor twee.”
Wanneer ik vraag wat dat in hem teweeg brengt, huilt hij. Natuurlijk zet ik in op het versterken van het eigen herstellend vermogen maar voor Niek is dat nog veel te vroeg. Hij is en voelt zich nog niet veilig, een basisvoorwaarde om aan heling en eigenwaarde te werken. “Hij moet daar weg!”, weet Tasch.
Dus zoeken we oplossingen en toets ik vele nummers in mijn telefoon. Partnergeweld op mannen of vluchthuizen voor mannen, is taboe in het kwadraat. Uiteindelijk vinden we een betaalbaar hotel en boeken een kamer voor een maand met geld dat Tasch voorschiet. Meteen na de sessie zal ze hem ernaar toe rijden en installeren. Die namiddag krijgt hij een nieuwe gsm met simkaart waarmee hij haar en mij kan bereiken. Tasch koopt kleding en toiletspullen. We stellen een mail op waarin we zijn vrouw op de hoogte brengen, we bellen met zijn huisarts en ik spreek de dag nadien een bericht in waarin ik Nieks vrouw uitnodig voor een gesprek. Ook zij lijdt en de machteloosheid en woede die haar in het daderschap duwen, heeft ook zijn rechten. Maar de cirkel van geweld doorbreken we door afstand en stilte. Enkele etmalen later laat Niek me weten dat hij de voorbije dagen alleen maar geslapen heeft. Ik stuur wel twintig applaudisserende handjes. Van zijn vrouw verneem ik niets. Ik bel haar opnieuw en dit keer neemt ze op. Ze snibt dat ze niets met mij en met die hoerenloper te maken wil hebben. Ik laat weten dat mijn aanbod geen vervaldatum heeft. Tot vandaag weet ik niet wie Nieks vrouw is, maar Niek verlengde zijn verblijf met een maand, om nadien naar een studio te verhuizen. Hij werkt aan zichzelf door goed te eten, te slapen, te wandelen en berichten naar mij en Tasch te sturen. Deze morgen lees ik: ‘Het leek of ik er niet meer was. Deze wedergeboorte gaat gepaard met weeënpijn en moederverdriet.’ Maar na zo’n bericht weet ik: dit komt wel goed.
De Morgen Magazine, zaterdag 9 maart 2024
Comments