“Ik wil dat je me tegen de muur duwt, me daarna hardhandig bij mijn haren vastgrijpt, en me naar beneden dwingt om jou te plezieren”, instrueert ze met blinkende ogen.
Dit is sessie vier met vurige Veronique. Haar man kijkt haar verbouwereerd aan.
“Hoe moet ik dát klaarspelen? Heb je mij al eens goed bekeken?”
We schieten in de lach. Dat hij tenger van lichaamsbouw is, belet Xavier niet om net met dat aspect de spot te drijven.
“Wat Veronique vraagt, is dat je wat meer initiatief neemt en het afstemmen beperkt”, help ik. Terwijl zij wat ik zeg heftig knikkend bevestigt, kijkt hij naar buiten. Het seksuele rollenspel was haar voorstel om de stap naar wat ze écht wil nog wat uit te stellen: ze wil hun relatie openen. En dat weet hij.
“Zie je wat ik bedoel?” Haar gestrekte en naar hem wijzende hand snijdt door de lucht. “Hij heeft ons opgeven!”
Veronique wil experimenteren. Ze wil het vuur dat ooit diep in haar ziel en kruis oplaaide, nu door sleur en zorgen uitgeblust, opnieuw aanblazen. De kinderen zijn groter, financieel hebben ze genoeg reserve opgebouwd, er is meer tijd voor persoonlijke ontwikkeling.
Ze vraagt om vrijheid, om seksuele autonomie. Is dat te veel gevraagd? Ze houdt zich al zo lang koest, maar ze is van nature een roofdier.
Ze wil jagen, zegt ze beslist. Ze ziet hem doodgraag, benadrukt ze. Hij weet toch dat ze nooit bij zal hem weggaan?
Xavier is moe, de nachtelijke gesprekken over andere mannen en een ‘ander’ soort seks putten hem uit. Hij is klaar om samen met haar aan de tweede helft van hun leven te beginnen, in rust en harmonie. Hij wil de vruchten van hun inzet plukken en genieten van haar grapjes, haar toewijding en haar wakkere geest. Hij had gehoopt dat haar hevigheid met de jaren wat zou tanen maar dat deed het niet. Op de koop toe is hij onzeker geworden omdat Veronique het niet onder stoelen of banken steekt dat hij seksueel niet voldoet. Maar voor haar is het geen kwestie van niet voldoen. Hij houdt van zachte vanilleseks en dat is helemaal ok. Ze vindt het prima om thuis een kip met appelmoes te eten maar ze wil ook wel eens sushi.
Nu is Xavier de draad helemaal kwijt.
“Wat Veronique bedoelt, is dat ze wil onderzoeken of haar seksuele behoeften per se door één partner moeten ingevuld worden”, tolk ik. Dit keer kijkt hij me wel aan.
“Ik zie je nee schudden, Xavier, dit is voor jou wel heftig, niet?”
Ik wil hem laten ventileren, want hij lijkt bijna te barsten onder de druk. Deze fijngebouwde man met de zachte oogopslag breekt. Met opgezwollen ogen en een verstopte neus vertelt hij dat hij weet dat hij geen alfa man is, dat hij haar nooit hardhandig zou kunnen of zelfs wíllen behandelen, dat hij haar verafgoodt en haar echt alles gunt. Maar ze mag niet van hem verwachten dat hij haar verlangen begrijpt of deelt. Veronique, aangedaan door hem zo diep verdrietig te zien, kijkt me wanhopig aan.
Ik leg uit dat wanneer één partner andere seksuele wensen heeft, er te vaak in eindresultaten gedacht wordt. De relatie gaat van dicht naar open, simplificeert men.
Maar de voorbereiding die het openen van een relatie met zich meebrengt, kan je vergelijken met een bergbeklimming. Het is een traag proces waarin de partner met de meeste weerstand het tempo bepaalt. Het kan ook zijn dat ze de expeditie moeten afbreken. Maar wat de berg betreft, is het samen uit, samen thuis. We moeten eerst hard gaan werken aan de randvoorwaarden. Om dan, op een respectvolle en gezonde manier, de grenzen van de koppelseksualiteit te verkennen.
Ga alvast goede bergschoenen kopen, knipoog ik. Dit wordt een lange tocht.
Commentaires