Mijn gsm trilt. Daar lees ik haar weer!
Nadat Marja wegvluchtte bij haar misbruiker, zocht ik vruchteloos een vluchthuis of een veilig onderkomen voor haar. Na een lange periode, waarbij ik het contact met haar verloor omdat ze ergens dakloos rondzwierf, vond Marja eindelijk een eigenaar die haar wel een studio wilde verhuren. Sindsdien krijg ik opnieuw haar berichtjes. Wanneer mijn telefoon wat verder ligt, weet ik dat Marja de afzender is omdat ik haar virtuele teddybeertjes herken. Soms dansen ze zelfs heen en weer en roepen ze ‘HUG!’. Ik kreeg met rozen gevulde harten die ‘I feel good’ zingen en kussende kersen. Ze spreekt me aan met ‘lieveke’, een aanspreektitel die ik koester. En dan, met veel uitroeptekens, schrijft ze dat er opnieuw iemand speciaal haar leven is binnen gewandeld.
“Niet te geloven, hé?”, waarschuwt ze mij. Hij heeft respect voor haar, hij is aandachtig en lief, ze moeten zoveel lachen samen. Te mooi om waar te zijn, typt ze.
Als iets te mooi is om waar te zijn, dan zal dat waarschijnlijk zo zijn, vrees ik stil.
Enkele maanden geleden veranderde er iets in de teneur van haar berichten: de beertjes bleven weg en ze verzond verlaten sneeuwlandschappen, lantaarnpalen die flikkerend kaarslicht op kronkelende bergwegen wierpen, en naar beneden dwarrelende sneeuwvlokken. Ok, het was januari, maar de droefgeestigheid trof me. Ik wiste en herschreef mijn bericht tot ik de juiste woorden vond. ‘Voel ik het juist aan dat je mij vredige winterse taferelen stuurt, maar dat je mij iets anders wil zeggen?’
Eén minuut later las ik dat ze mij mooie, rustgevende filmpjes stuurt maar dat zij net het tegenovergestelde is. ‘Is’, stond er. Doorheen de huilende emoticons begreep ik dat ze net ontdekt had dat haar nieuw lief al jaren een gokverslaving heeft, dat ze zich wankel en leeg voelde, en onzeker over het bestaansrecht van hun relatie. Uiteindelijk zag ze in dat ze haar eenzaamheid misleidde door zich vol in een nieuwe relatie te gooien, zonder de tijd te nemen om te voelen in wiens film ze gecast werd. Wilde hij bij haar zijn omwille van haar mooie hart en hoe goed ze voor hem zorgde, of speelden er andere belangen mee? Ze heeft het niet breed maar hij at elke dag bij haar, ook hun uitstapjes betaalde ze. Graag! Ik drukte haar op het hart om hun geldstromen gescheiden te houden en hem geen geld uit te lenen. Ze zet zichzelf weer op de tweede plaats, wist ze. Ah ja, logisch! De persoon die kijkt én haar ziet, die hoort én naar haar luistert, die graag van haar ontvangt maar – zelfs nog liever – aan haar geeft, moet nog geboren worden. Vandaag laat ze mij weten dat ze niet uit bed geraakt omdat ze achterhaalde dat er ook nog een zeer ‘actieve’ ex van hem in het spel is en dat ze pijn heeft in haar lijf, hart en hoofd. Via sms kan ik wel nabij zijn, maar met mijn ingesproken berichten spring ik hopelijk iets dichter. Ik zeg haar dat ik haar graag lees, dat ik meeleef, dat het ******* oneerlijk is, dat ze slim genoeg is om zichzelf te vergeven en dom genoeg is om haar bewondersenswaardige levenslust te behouden. Ze begrijpt mijn humor en stuurt me een lachende meme. Maar ze is nog steeds in pyjama en het is al twee uur.
“Kom”, schrijf ik, “Ga die douche in.”
“Hup hup!”, Voeg ik na twee minuten toe.
“Ik zal wel moeten”, schrijft ze. Na vijftien minuten trilt mijn telefoon. Daar zijn ze weer, de dansende beertjes.
Wil je Marja, deel 1 lezen? Klik HIER: https://www.jaela.be/post/marja
Column in De Morgen Magazine, zaterdag 11 mei 2024
Comments