“Wat een weg hebben jullie afgelegd”, zeg ik, verrast ontdaan door het besef dat dit de laatste keer is dat ik Mark en Lieve mag ontvangen.
Mark, de sportieve zestiger met sokken in zijn Teva’s, lacht breed vertelt met veel zwier hoe hij bij onze eerste ontmoeting de hakken in het zand zette. Al dat oeverloos gepraat, nee, dat was niet zijn ding. Emoties, die voel je, maar daar zwijg je over.
Lieve, een zachte en nederige ziel, dacht na het maken van de afspraak het ergste achter de rug te hebben maar haar energieke en vasthoudende man meetronen naar dat eerste gesprek vroeg een grondig voorbereid pleidooi en een schadevergoeding in de vorm van een intensieve massage van zijn gekwetste ik. Want wat kon er in godsnaam zo mis met hem zijn dat er zelfs een pottenkijker/zielenknijper aan te pas moest komen? Hij heeft haar altijd graag gezien en hij was toch pro vrouwenemancipatie, foeterde hij.
Nu lachen we wel vrolijk met zijn weerstand, maar maanden geleden voelde ik weinig vertrouwen en vreesde ik voor lege stoelen. Toch waren ze er. Telkens klokvast vijf minuten te vroeg. Hij voorop, met rechte rug, in zijn kielzog een bijna verdwijnende Lieve. Lieve had de kracht niet meer om met haar man, haar steun en toeverlaat en vader van haar kinderen, de liefde te bedrijven. Een operatie aan haar blaas had niet het beoogde effect en de angst voor urineverlies kidnapte haar onbezorgdheid en voedde haar met schaamte. Ik wriemelde me door Marks weerbarstige bast omdat ik woorden gaf aan
de schoonheid waarmee hij wonderlijk kritiekloos en onuitputtelijk liefhebbend verlangde naar Lieves door kanker toegetakelde lichaam.
Ik zag en voelde hoe hard hij haar warmte en aanrakingen miste. Toen liet hij zijn wantrouwen los. Hij ontdekte dat het bedreigende ‘praten’ hem wel beviel omdat het hem een directe winst opleverde: Lieves lichte ogen die hem opnieuw als haar sterke, slimme man bewonderden en haar bevestigende kuchje. Met dit koppel reisde ik door de tijd. Een vlucht waarbij ze hun door de tijdsgeest bepaalde opvoeding en ideologieën achterlieten en op voorzichtige manier op zoek gingen naar hun seksuele koppelstijl. Lieve had geen idee van wat ze écht verlangde, waar ze lichamelijk plezier aan beleefde en wat er allemaal nog mogelijk was. Mark was doordrongen van de overtuiging dat seks spontaan hoort te gebeuren en dat Lieve het maar ‘gewoon’ moest doen. Mark en Lieve ontdekten taal en mogelijkheden om hun koppelseksualiteit te leren kennen, te beschrijven en te beleven. Tegen alle verwachting in schoof de schuchtere Lieve richting zelfexpressie en vond ze haar tweede adem. Ze durfde onderscheid te maken tussen penetratieseks en intimiteit en uitte haar diepe wens voor het tweede. Mark leerde dat autonomie ook gedeeld kan worden, waardoor hij aan Lieve de toestemming vroeg om zich te mogen bevredigen in haar gezelschap, maar ook alleen. Bij hen voelde ik het belang om niet het resultaat maar de reis te valideren. We hadden geen enkele garantie dat die nieuwe brug stevig genoeg in de touwen zou hangen om de vracht te dragen. En die reis, … Lieves fijne en kleine toevoegingen hadden een magisch effect op mij, ze wezen me opnieuw de weg naar mijn eigen nederigheid. Ik zal de herinnering aan Marks onvoorwaardelijke liefde, en zijn strijdlustige ‘we gaan ervoor’ koesteren.
Vandaag staan we hier, pulkend aan onze laagjes koud weer-kleding, zoekend naar een houding, bevangen door het afscheid.
“Het was een eer”, stamel ik. Gevolgd door “Ik ben niet goed in afscheid nemen.”
“Kom hier, kind”, zegt Mark. “Gij moet nog veel leren!” En hij trekt me tegen zijn outdoorjas met het wolvenpootje.
De Morgen Magazine, zaterdag 10 februari 2024
Comments