Wat ik observeer is pure verbijstering. Margaux hult zich in stilzwijgen maar Nessa snikt, snuift, snuit, jammert, gilt, beschuldigt, beklaagt zich en hapt naar adem. Deze derde sessie stond al twee weken in onze agenda’s maar het ontdekken van Margaux’s ontrouw niet. Het stel zocht me op omdat ze niet meer vrijen en ze zichzelf, amper drie jaar getrouwd, nog veel te jong vinden om als gezusters door het leven te gaan. Toen Margaux gisteren onverwacht naar het werk moest, stortte Nessa zich in een zoektocht naar een flinter bewijs. Al twee maanden ondervond Nessa dat er iets tussen hen veranderd was, maar Margaux bleef beweren dat ze spoken zag. Maar die avond, getriggerd door het plotse ‘moeten’ gaan werken van haar vrouw, liet Nessa’s buikgevoel zich niet meer met een kluitje in het riet sturen. Als een speurhond doorzocht ze Margaux’ kleding, hackte ze haar computer en kreeg ze zo toegang tot haar Whatsappberichten. Ene Phil stuurde haar wel heel pikante berichtjes waar Margaux even aangebrand op reageerde. Om het begin van de berichtenstaart te bereiken was het stevig scrollen. Het eerste bericht was, juist, bijna drie maanden geleden.
“Phil?”, gilt Nessa. “Who the f*** is Phil? Ik hoop dat dit een afkorting is voor Phylis, ofzo?”
Het bleef niet bij berichten alleen. Nessa voerde een search uit op de naam Phil en vond een lange, passionele mailuitwisseling die ze, mail per mail, afprintte en ze daarnet in Margaux’ gezicht gooide. Margaux, uiterlijk onverstoorbaar, zei niets, verdedigde zich niet, maar ik zie rode vlekken in haar hals verschijnen. Ik zoek een gespreksopening, ze verschuilt zich achter een muur van onverschilligheid maar niets is minder waar. Ik formuleer wat ik zie. Rode vlekken kunnen wijzen op stress en ik nodig haar uit om haar kant, haar gevoelswereld te belichten. Ik begrijp haar angst en haar gebrek aan vertrouwen. Als een koppel met ontrouw geconfronteerd wordt, zoekt de bedrogen partner in de eerste plaats naar de waarheid, en naar hoe en waar ze tekort schoot.
Maar de partner die het buiten de relatie gaat zoeken, is meestal op zoek naar een andere versie van zichzelf, naar een nieuw gevoel van gezien en gewaardeerd worden, naar een stroomstoot die zich van lichaam en geest meester maakt en de belofte van een nieuwe kans inhoudt.
“Op welke goede manier had ik het Nessa kunnen zeggen? Ze was sowieso giftig geworden.”
Het is een mooie vraag, maar dubbel. Het niet zeggen kreeg voorrang, en de reden legt Margaux niet bij het niet vinden van het juiste moment of de juiste woorden, maar bij Nessa’s onvermogen om er constructief mee om te gaan.
“Ik begrijp dat het zo lijkt dat er weinig tot geen zacht aanvoelende manieren zijn om tegen een levenspartner te zeggen dat je de afspraken omtrent intimiteit en monogamie hebt gebroken. Toch ben ik er zeker van dat jij de gevolgen van het niet zeggen afgewogen hebt tegenover die van het wél te zeggen”, voeg ik toe.
Om Margaux en Nessa te ondersteunen, om vat te krijgen op wat hen nu ontglipt, stel ik voor om de film terug te spoelen. We kunnen onderzoeken welke gedachten, gevoelens en acties geleid hebben tot het bedrog, om deze te vertalen naar een haalbare relatierenovatie.
“Hier kan ik niets mee! Zal ik mij dan maar ‘renoveren’ tot Phil, de man? Zodat mijn niet meer lesbische vrouw eindelijk tevreden is en me niet hoeft te bedriegen?”
Nessa’s afweergeschut raakt zijn doel. Ik voel Margaux doodgaan en met lede ogen zie ik hoe ook de relatie tussen hen sterft.
Column van 3 februari 2024, De Morgen Magazine
Comments